Wojna Paragwajska (1864- 1870) była proporcjonalnie chyba najkrwawszym konfliktem w nowożytnej historii świata. Podczas wojny, zginęła połowa mieszkańców Paragwaju, w tym 90% męskiej populacji. W roku 1862 dyktator Paragwaju Francisco Solano López zaplanował wojnę przeciwko Brazylii w celu zagarnięcia części jej terytoriów.
Chciał zapewnić dla swego kraju dostęp do morza. Bezpośrednią przyczyną wojny stało się wkroczenie wojsk brazylijskich do Urugwaju interweniujących w wojnie domowej po stronie powstańców z partii Colorado. Paragwaj popierał rząd pełniącego obowiązki prezydenta Aguirre z partii Blancos. Powstańców popierała również Argentyna. Nowy, rebeliancki rząd Urugwaju, Brazylia oraz Argentyna zawiązały trójprzymierze przeciw Paragwajowi. Mimo szeregu klęsk prezydent Paragwaju Francisco Solano López, zdecydowany był walczyć do końca.
W ostatniej bitwie tej wojny, 16 sierpnia 1869 roku pod Acosta Ñu, 20 tysięcy zaprawionych w boju żołnierzy koalicji starło się z 4000 siłami paragwajskimi. Tylko 500 żołnierzy tej dziwnej armii miało więcej niż 15 lat, najmłodsi walczący mieli po lat 7. Połowę zabito w trakcie i bezpośrednio po bitwie dobijając rannych.
Wskutek wojny Paragwaj stracił 30% swego terytorium oraz został objęty okupacją wojskową na okres dziesięciu lat. Tylko z powodu niesnasek między zwycięzcami i zabiegów USA nie doszło do likwidacji tego „państwa kobiet”- jak nazywano Paragwaj po wojnie.